MediaCultuur Prijs 2010

Ik citeer:

"De MediaCultuurprijs 2010 is gewonnen door Mark Schlepes en Jeroen Kneijber van ArtEZ Zwolle met hun lessenserie I'VE GOT THE POWER"

http://www.mediacultuur.net/nieuws/winnaars-mediacultuur-2010

We've got the power! ;)

Ik trof onderstaand artikel uit de Volkskrant zojuist in mijn zoektocht naar recreatie, in de zin van iets 'opnieuw creëren'. Een typisch gevalletje 'Serendipity' dus. Het artikel sprak me dusdanig aan dat ik het je niet wil onthouden:

'RECREËREN MOET'

INTERVIEW,

Iedere voetganger kent het gevoel: wil je oversteken via een zebrapad, is er altijd wel een automobilist die nog net voor je langs schiet. En wanneer de voetganger zijn auto heeft bereikt en wegrijdt, is er altijd wel zo'n vervelende voetganger die niet even wil inhouden bij de zebra tot jij bent gepasseerd.

In de moderne 24-uurs-economie heeft de consument zoveel rollen dat hij zichzelf in de weg loopt. Hij moet van zichzelf op een doordeweekse vrije dag vroeg gaan recreëren, want er is meer te doen. Al die recreanten zijn samen een stevige factor bij de filevorming.

Het zijn gouden tijden voor de recreatie-industrie, zegt prof. dr. Wim Knulst, hoogleraar Vrijetijdswetenschappen in Tilburg. Recreëren moet. 'En er moet zoveel tegenwoordig. Wie gewoon lekker thuis achter de geraniums blijft zitten, heeft niets meer te vertellen', zegt hij in het blad Recreactie.

Knulst bedoelt het letterlijk. Sociale contacten zitten in het verdomhoekje en om er nog iets van te maken, moet je nieuwtjes hebben voor elkaar. En de uitwisseling daarvan wordt gecombineerd met bijvoorbeeld een partij tennis.

Vroeger, zegt Knulst, ging een gezin een uurtje uitwaaien op het strand. Dat wordt nu gecombineerd met het bekijken van iets bezienswaardigs en met een maaltijd in een restaurant.

De zondag, vroeger gereserveerd voor de kerkgang en familiebezoek, onderscheidt zich door een bruisende, recreatieve bedrijvigheid. Knulst: 'Mensen uit een minder hoog economisch ontwikkeld land zouden zeggen: als je alles hebt wat je wilt, waarom zou je dan niet genieten van je rust. Ze zouden je voor gek verklaren.'

“De mond gesnoerd…”

Een verslag over hedendaagse kunst en betekenis


“You can tame a tiger,
but you can't tame a tongue”

Paul Armstrong, 7 maart 2007


In eerste instantie kwam dit beeld (van fotograaf Paul Armstrong) vrij provocerend op me over. Maar bij het lezen van de titel en een tweede blik op de foto raakte ik er bijzonder door gefascineerd.
Het beeld geeft, naar mijn idee, antwoord op de aard van veel problemen in de wereld. Mondiaal gezien, maar zeker ook op kleine, familiaire schaal.

Als ik er langer over nadenk ontdek ik in feite een dubbele moraal:
Wij mensen praten, praten en praten, maar ‘zeggen’ eigenlijk geen woord.
Zo oordelen we vaak in een fractie van een seconde, terwijl we dit luttele moment veel beter kunnen gebruiken om eerst na te denken over wát we willen zeggen. Je zult merken dat in veel gevallen het oordeel volstrekt onnodig geweest zou zijn.
Als je het van de andere kant bekijkt, zou het zomaar kunnen zijn dat deze vrouw wel dégelijk iets van waarde te melden heeft, maar dat men simpelweg bang is om de ‘echte’ waarheid onder ogen te zien - of eigenlijk te horen.
Je zou het kunnen zien als een metafoor voor het communisme en bijvoorbeeld de onderdrukking in de wereld. Ten alle tijde gaat het om het ontbreken van de vrijheid van meningsuiting. Een concreet voorbeeld hiervan is de moord op de Pakistaanse oppositieleidster Bhutto (27/12/2007). De zoveelste poging tot het snoeren van de democratische mond.
Een klein voordeeltje van een dergelijk drama is dat het zorgt voor wereldwijde opschudding, maar dit terzijde. Ene ‘Els van Eeckhaut’ blogt hierover op internet: “Haar dood wordt nu al beschouwd als een enorme klap voor de democratie in Pakistan. Dat is een boutade, aangezien de democratie in Pakistan de mond wordt gesnoerd door de aanhoudende aanslagen, die president Musharraf (aldus Bhutto) niet onder controle krijgt. Het feit dat Benazir Bhutto vandaag zelf vermoord werd, is een dramatische bevestiging van dit standpunt.” (bron: http://www.elsvaneeckhaut.be/?p=1281 d.o.a. 20-01-‘08)

De titel van een andere foto uit dezelfde serie (zie afbeelding 2) van deze fotograaf luidt:

“With our tongues we bless God; with the same tongues we curse those made in His image.”











afbeelding 2.

Deze titel geeft in één zin eigenlijk aan waar deze hele ‘case’ over gaat. Het is goed te spreken; te spreken naar God’s woord, maar je moet wel wéten wát je zegt, en als je dan wat zegt, hóe je het brengt!



”De Geert Wilders Werken”















Afbeelding 3 Jonas Staal, 7 maart 2007


Bermmonumentjes voor Geert Wilders.
Over het snoeren van de mond gesproken...

De kunstenaar Jonas Staal heeft onlangs heel wat losgemaakt in Rotterdam. Hij richtte gedenkplaatsen met foto’s, teddyberen en waxinelichtjes in, op verschillende locaties in Rotterdam en den Haag. Wilders was ‘not amused’ en sleepte hem voor de rechter wegens ‘bedreiging en belemmering’ van de rechtse politicus.
Ook hier wordt eigenlijk tweevoudig de mond gesnoerd.
Enerzijds legt de kunstenaar hier - naar mijn idee - een subtiele link naar de politieke moord op bijvoorbeeld Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Hij lijkt hiermee te willen suggereren dat ook Geert Wilders op deze manier in de ‘kiem gesmoord’ zal worden.
Misschien probeert hij Wilders indirect te waarschuwen zijn mond te houden.
Anderzijds kan het zijn dat Staal juist een reactie uit wil lokken bij tegenstanders (door Staal’s verwachtingspatroon te presenteren) om hem, cru gezegd, de mond te snoeren.

Beide kunstenaars, (Paul Armstrong en Jonas Staal) proberen, naar mijn mening, met dit werk een discussie op gang te brengen, over de vraag of kunst kan participeren in de vorming van de publieke opinie. Toch zijn er binnen dit kader wel degelijk verschillen op te merken:
Jonas Staal communiceert dit indirect, door zelf een actieve rol aan te nemen in deze publieke discussie daagt hij de mensen uit de mond te openen (te reageren), of in ieder geval een mening te vormen over deze ‘mond snoerende figuren’ in de samenleving. Bovendien, was het niet júist
Wilders die individuele burgers stimuleerde hun mening te verkondigen? „Dan moet hij ook accepteren dat daar een reactie op komt.”

Amstrong geeft, naar mijn idee, daarentegen, alleen een representatie van zijn visie op de
(vaak misplaatste) verbale communicatie in de wereld. Hij geeft hierbij niet een duidelijke mening, maar geeft (mede door de titels van zijn werken) alleen aan dat het goed, of juist fout kan gaan.

Mijn visie op beeldend onderwijs

In mijn ogen is beeldend onderwijs van wezenlijk belang voor het beter leren zien. Door beter te kijken, en dus echt te zien leert de leerling vorm te geven aan zijn of haar eigen verbeelding en fantasie. Als de verbeelding en fantasie gaan spreken is het volgens mij ook makkelijker en bovendien ook leuker om je op een creatieve manier te uiten. Een positief gevolg hiervan is dat de leerling - door de kunst-educatie - kunst ook leert begrijpen. De leerling leert de beeldende kunst gaandeweg te zien als een ‘waardig’ onderdeel van de persoonlijke ontwikkeling in de maatschappij. Naar mijn mening is dit één van de-, zo niet hét belangrijkste doel van beeldend onderwijs. De leerling leert dat de beeldende kunst niet alleen gaat om de ‘representatie’ van de werkelijkheid. Maar dat het ook een dieper doel kan dienen.
Zo kan het bijvoorbeeld een bepaalde emotie oproepen of juist wegnemen. De leerling leert op een andere manier emoties te uiten en te verwerken. Het zelf maken van kunst kan op deze manier ook een essentiële uitlaatklep zijn voor emoties. Beeldend onderwijs is voor mij dus méér dan alleen ‘lekker creatief’ bezig te zijn.

Turnmatjes en tubes tandpasta.

Geschreven op: 30 maart 2006

Ik was al een uurtje eerder weggegaan van me werk omdat ik een klein beetje vertraging al wel verwacht had. Er lag immers zo'n DERTIG centimeter sneeuw!
Toen ik om vier uur op station was.. schrok ik wel toen ik hoorde dat de lijn naar deventer-zwolle plat lag en we geadviseerd werden via apeldoorn te reizen..
Zaten we uiteindelijk in de overvolle trein naar apeldoorn... toen we nog geen 5 km van Zutphen stopten op een heeel klein 'aftands' stationnetje Klarenbeek.
De trein was té lang en té zwaar! Het Achterste treindeel werd afgekoppeld en 't voorste zou verder naar apeldoorn om van daaruit naar zwolle te gaan..
Echt een ramp om, op een nog geen 2 meter breed perron, met 200 man over te stappen.. spiegelglad en iedereen gaf elkaar de verkeerde informatie, zodat het één groot mierennest leek.
Na een half uur wachten meldde de machinist dat tot overmaat van ramp ook de wissels en seinen een storing hadden en we dus noodgedwongen terug moesten naar Zutphen.

In Zutphen aangekomen hebben we (een klasgenote en ik) na 300 keer proberen, contact gekregen met de eigenaar van het stagebedrijf. Gelukkig konden we hier terecht
om ons op te warmen en wat te eten. Omdat Tom (de eigenaar van 't bedrijf) zijn huis niet uitkon vanwege file voor z'n deur.. bood hij ons aan om op de een of andere manier
naar zijn woonplaats te komen en daar te overnachten. Een geweldig aanbod maar we voelden ons hier toch een beetje bezwaard onder.
Het zou zelfs met een taxi op z'n minst een uur duren voor we er waren. (file, file, file). Bovendien wilden we de familie niet opzadelen met 2 'hopeloze' stagiaires.
Dus op zoek naar een andere oplossing. We konden 3 dingen doen: Op kantoor blijven slapen op bureaustoeltjes of kartonnen dozen; het Leger des Heils;
of terug naar het station stiekem nog steeds hopend op vervangend vervoer of iets 'georganiseerds'. Na veel wikken en wegen kozen we de laatste optie.

Aangekomen op het station troffen we net een vertrekkende groep 'lotgenoten' begeleid door een aantal politiemensen. Hier hebben we ons bij aangesloten.
Ze brachten ons naar een grote sporthal, waar we verwelkomt werden door mensen van het rode kruis, stadswacht en andere politiemensen.
Nadat we ons ingeschreven hadden zochten we een plekje in de sportkantine, nuttigden een drankje en hingen wat aan tafel. Wachtende op niets!
Uiteindelijk besloten we even een frisse neus en wat afleiding te zoeken in het centrum van Zutphen.
Half èèn terug naar ons verblijf. Weer hangen aan de kantinetafels en wat nutteloos babbelen met andere gestrande reizigers.
Om een uur of 2 trokken we het écht niet meer en besloten we de sport(slaap)zaal in te duiken. Omdat er veel te weinig veldbedden gebracht konden worden (weer file file file)
sliepen we op dunne turnmatjes onder een dekentje van het Leger des Heils. Na twee uur woelen en draaien heb ik nog nooit zo erg verlangd naar een fatsoenlijke deken en een hoofdkussen!
Godzijdank kwamen die een half uurtje later ook. Een wakende politieman legde (heel lief!) een extra deken over me heen en gaf me het kussen. Verder die nacht heb ik zo'n anderhalf uur
een beetje kunnen slapen. Tot ik om 6 uur gek werd van de kou. Ik rilde over m'n hele lijf! Ben er toen maar uitgegaan en bij het verlaten van de zaal kreeg ik een opfrissingspakketje
(tandenborsteltje, tandpasta, zeep, washandje enz..) van het rode kruis. We hebben die morgen nog een uurtje in de kantine gezeten, wachtend op het opgang komende openbaar vervoer.

Iets na zevenen zijn we met alle goede hoop die we nog hadden naar het station gegaan om daar, wederom via apeldoorn naar huis te reizen. Niets was minder waar! Weeeeer een stroomstoring!
Iedereen de trein uit en ten einde raad in de trein naar Arnhem gestapt. In Arnhem overgestapt naar Utrecht. En vanaf utrecht dan EINDELIJK richting Zwolle. In Zwolle aangekomen miste ik uiteraard
mijn treintje naar Mariënberg en moest daarom nog een klein uurtje wachten op de stopper.

Wat was ik blij toen ik in dat kleine Marienberg de trein uitstapte in een pietluttig laagje sneeuw. Heb gedoucht en verder die dag tot de avond als een blok geslapen!

-[ CONSUMYS ]-

Geschreven op: 05 juli 2005

Beste Consu-mensen!

Na een week enorm hard ploeteren en buffelen kan ik met grote tevredenheid terugkijken op een enorm leuk schooljaar en vooral een fantastische 'Utter Madness'
Zo'n zes weken terug begon het laatste project van dit schooljaar, genaamd, Utter Madness (Complete Gekte). Vooraf leek het me al een leuk en vernieuwend project, ik wist alleen totaal niet wat ik ervan kon verwachten. Na een wazige introductieweek ben ik maar wat gaan brainstormen. Na heel wat vreemde en kansloze ideën bedacht ik om iets met de consumptiemaatschappij te gaan doen.. Nee, iets tégen de consumptiemaatschappij, moet ik zeggen.

Oké.. na 5 weken denken, schetsen, denken, schetsen en meer denken, schetsen denken schetsen.. kwam ik dus op het geniale idee (ahum ^_^ ) om mensen uit te beelden die vastgevroren zitten in de maatschappij. Dit deed ik door simpelweg plastic speelgoed (duplo) in brokken ijs te vriezen. Lekker cynisch en errug plat!

Deze figuren plaatste ik midden in een grote Coca-Cola koelvitrine. Deze koelkast verbeeldt de consumptiemaatschappij. Men zit dus, vastgevroren in zijn eigen gedachten, opgesloten in de maatschapij.

Daarnaast probeerde ik mensfiguren letterlijk te confronteren met zijn eigen problemen. Dat deed ik door een etalagepop helemaal in vershoudfolie te wikkelen; verstikt in z'n eigen shit. Haar naam: Dollie Doorgedraaid.

Een vierde onderdeel is een filmpje met de titel; 'Individualistisch Kuddedier'.
Deze sfeerfilm verbeeld de overdrukke maatschappij. Niemand heeft oog voor elkaar en iedereen dendert met de meute mee. Dit sluit goed aan bij de levensstijl in de consumptiemaatschappij. Men denkt het veel te druk te hebben met alles en niets waardoor je geen tijd meer hebt om even een pas op de plaats te doen en naar elkaar om te kijken.

Afin, naast zo'n 30 mede studenten die ook uitgekozen waren om te exposeren heb ik enorm veel werk verzet om dit tot een goed eindresultaat te brengen. Volgensmij is dit aardig goed gelukt!

Bijgaande foto's geven een aardige impressie van de expositie 'CONSUMYS' (zie hier)

Mensen, beware!

Mark

Last News

geschreven op: 06 juni 2005

Last News...

Hey hey!
Tijd geleden dat ik hier geweest ben!
Vond het wel tijd om hier wat orde op zaken te stellen. Ik zal voor de ramptoeristjes onder ons een paar foto's van de brand aan de overkant plaatsen.

| - Online nieuwsdienst verzorgd door het M.A.R.K -|

* Poortwachter has returned!
We schrijven het jaar 2005 - Naar gelang de bloemetjes bloeien en de lammetjes blaten vordert de zomer met rasse schreden. Dit is hét seizoen om de kas te spekken voor het volgende dure studie- en uitgaansjaar. De wat gemakszuchtige studentjes onder ons mogen nu wel vaart maken met het vinden van een geschikte vakantiebaan.
Ook Mark S. heeft tot voorkort nog maar weinig stappen ondernomen.
Na enig aandringen vanuit familiare kringen heeft Mark eindelijk wat meer druk weten te zetten achter deze barre zoektocht. Menig mens stond dan ook versteld toen Mark zijn doorgewinterde functie al poortwachter wist te hervatten. Alsdus de poortwachter zelf:
"Ik kon het niét laten om op die vacature voor Nachtwaker te reageren.. toen ik hoorde dat ze, vanwege mijn 4 jaar ervaring, me graag als poortwachter terugwilden, in plaats van Nachtwaker, kon mijn dag natuurlijk niet meer stuk!"

* Ook ná de zomervakantie onder de pannen...
Vrijdag jongstleden heb ik een stagegesprek gehad in Zutphen. Ze vroegen mij een portfolio mee te brengen. Tot 2 uur voortijd heb ik dus zitten blokken aan een interactieve Cd-Rom om toch een beetje goed over te komen bij dat bedrijf. En gelukkig is dit niet voor niets geweest! Ik mag begin september beginnen bij een gezellig ontwerpbureautje in het mooie Zutphen!

Toedels!!!

Your Moderator